فصل 1.1

فصل 1

حالا نق نزن، کی بزن

اعتراف کنید! وقتی فرزندتان تازه متولد شده بود و او را در آغوش گرفته بودید، به ذهنتان هم نمی‌رسید که یک روز از دست سؤال​های بی​شمار و تکراری اش آنقدر عاصی شوید که موی خود را بکشید. هیچ کس از این روزهای پدر و مادر بودن چیزی به شما نگفته بود! شاید پدر بزرگ​ها و مادر بزرگ​ها چیزی نمی‌گویند که والدین آینده را نترسانند.

بچه​ها در نق زدن از هر کس که می‌شناسم ماهرترند. اما فکر نمی کنید ما هم دست کمی از آنها نداشته باشیم. ” اسباب بازیهایت را جمع کن… چانه نزن… لول نخور… گوش بده.” شاید متوجه نشده باشید اما والدین نیز در نق زدن ماهرند و بچه‌ها غالبا رفتارهای والدین خود را تقلید می کنند.

این اولین پیام روانشناسی من برای شماست. پس هنگام خواندن این فصل و بقیه کتاب آن را در ذهن داشته باشید. در واقع، همانطور که در این فصل به پیش می‌رویم و سؤال​های فرزندتان را بررسی می‌کنیم، از شما می‌خواهم برخی از احساسات خود را به یاد آورید.

نق زدن پدیده‌ای جالب است. کودکی که می‌بیند به خواسته​هایش نرسیده است شروع به نق‌زدن می کند. او امیدوار است که با تکرار کردن خواسته‌اش، در نهایت نَه شما را تبدیل به بله کند. در اینجا اجازه دهید سؤال هایی از شما بپرسم:

• وقتی کودک‌تان نق می‌زند، معمولاً عکس العملتان چیست؟
• آیا عکس‌العمل شما باعث شده واقعاً کودک‌تان کمتر نق بزند؟

هنگام بررسی غرولندهای کودک‌تان، این سؤال ها را در ذهن داشته باشید. شاید فهمیده باشید برای اینکه کودک‌تان کمتر نق بزند و شما  کمتر احساس عجز کنید، باید روش جواب دادن به سؤال های او را عوض کنید.