اختلال مسخ شخصیت/ واقعیت چیست؟

یادمه بچه که بودم ی هو گاهی اوقات به خودم می اومدم و از خودم میپرسیدم من واقعیم؟ و دنیا کوچیک میشد ، اون لحظه بدنم میلرزید و من از ترس داخل خودم جمع میشدم . احساس میکردم من داخل بدن خودم نیستم یعنی نه به این صورت ولی احساس میکردم این زندگی من نیست احساس میکردم این ی کارتون یا ی انیمیشنیه که دارم میبینم ، از اینکه احساس واقعی بودن سراغم میومد به شدت میترسیدم. احساس میکردم بقیه هم واقعی نیستن با اینکه این احساس رو داشتم میدونستم حقیقت یچیز دیگه ایه . به پدرم که میگفتم مسخرم میکرد و در نتیجه کسی حتی سعی نکرد احساساتم رو درک کنه . اون علائم خیلی کمتر شده اما الانم احساس میکنم این دنیا واقعی نیست احساس میکنم از بالای سرم دارم همه جارو تماشا میکنم. وقتی به اینه نگاه میکنم احساس میکنم خودم نیستم . تا چند سال پیش شکل بدنمو یادم نمیومد یعنی تو اینه به خودم نگاه میکردما ولی یادم میرفت و انگار یجور دیگه بودم . دختر عموم میگه بچه که بودیم هر مدتی که همو دوباره میدیدیم حتی اگه زمان ۱ ماه بود اون یک ماه پیشم رو به عنوان گذشته دور میدیدم . الان هم برای به خاطر سپردن خیلی از چیزا مشکل دارم . و تنها چیزی که از بین دلایلی که گفتید تجربه کردم از دست دادن ی نفر بود که خیلی یهویی یود و من به عنوان یک بچه حتی نمیتونستم درک کنم

من نمیدونم مسخ هست با نه ولی هیچ علاعمی شبیه به حالت از پشت آینه دیدن و حالت به خود نگاه کردن ندارم
ولی احساس میکنم جد ا از بدنم هستم و واقعی نیستم و یک حالت دیگر شبیه به غیر واقعی بودن دنیا دارم یا اینکه حرف میزنم انگاری که خودم حرف نمیرنم

توصیه میکنم ویتامین دی تون رو چک کنید

سلام من ی چند وقتی هست که پانیک دارم و افسردگی هم گرفتم ۱۲سالمه همش ی حسای عجیب غریب دارم دارم کلافه میشم به خدا خیلی سخته همش احساس میکنم فقط من اینجوریم دارو های زد افسردگی هم میخورم اما گاه به گاه احساساتی که دارم تغییر میکنه گریه های شدید میکنم بیشتر موقع ها وقتی دیگران رو میبینم با خودم میگم اینا چی هستن که منم مثل اینا باشم به اطرافیانم احساس غریبی میکنم مخصوصا خانوادم به شدت حالم بده حتی به خدا هم احساس غریبی میکنم وقتی خودمو توی آینه نگاه میکنم یجوری میشم احساساتم طوری بود که نمیتونستم به طور واضح برای دیگران بیان کنم اضطراب دارم هر چیزی که درونم یا بیرونم اتفاق میفته برام این ی معما شده فکرای منفی به سرم میزنه……
دیگه نمیتونم طاقت بیارم
تنها خواهشی که از شما دارم اینه که بهم بگید علاعمی که دارم منطقی هست یا نه ممنون میشم کمکم کنین

سلام ، تجربه منم بعد ی دوره اضطراب استرس پشت سر هم و در کنارش ترک ماری جوانا بعد ده سال یهویی ب سبب همون دوره استرس اضطراب ب همراه علایمی مثل افسردگی پس از ترک مسخ شخصیت واقعیت هم گرفتم ک اوایل اصن نمی‌دونستم چی هست تا با جستجو تحقیق فهمیدم و جوری شدم ک انگار خودم هستم ولی آدم سابق نیستم و احساساتی ک داشتم و از دست دادم حتی اعضای خانواده رو جور دگه میبینم ساعت کند میگذره و انگار فقط دارم زندگی میکنم و از کارای قبلاً لذت می‌بردم لذت نمی‌برم مثل رانندگی بیرون رفتن حتی آب غذا خوردنم برام عجیب غریب شده و احساس گنگ پوچی و خوابهای عجق وجق و نمیتونم حتی فیلم تلویزیون ببینم ی جوری حرفهاشون و حرفهای بقیه رو تمرکز ندارم میگم چی میگن اصن اینا بعد یکم صحبت ??? بیرون رفتن فعالیت سخت شده برام و ی حالت ناامیدکننده ک خودتم تو آینه نگاه می‌کنی میگی من کیم چیم ? کم کم داره یادم میره کی بودم چکارا میکردم و انگار زندگی اولین باره آمدم توش و یاد ندارم ? کسی بوده این علایم رو ? فقط کامنت های شخصی ب نام رضا تو این صفحه کمی آرومم کرد لطفا راهکار یا تبادل نظری بکنید ک بدونیم تنها نیستیم سپاس ??????

ببخشید سوالم از اوناییه که یک ماه پیش این مشکلو داشتن
الان خوب شدید؟
میشه اگه خوب شدید بگید چون من خیلی استرس دارم.دقیقا همین مشکل شمارو دارم
میترسم تنها باشم

من گاهی اوقات این حس رو دارم که انگار دست و پام و بدنم مدام کوچیک و بزرگ میشه و حس میکنم تو خودم نیستم
اصلا نمی‌دونم چه جوری توصیف کنم
البته من سالهاست به بیماری اختلال دوقطبی مبتلام.نمیدونم ولی این ربطی به اختلال دوقطبی ندارم.

من یه چند وقتیه حس میکنم‌ همه چیز غییر واقعیه همش دچار اشناپنداری میشم ولی قطعا باور دارم قبلا این صحنرو زندگی کردم مثل اشناپنداری های معمولی نیست ۲۰ ثانیه بگزره هر کاری میکنم حس میکنم این صحنرو تجربه کردم قبلا مثل این میمونه این صحنه هارو قبلا تجربه کرده باشم دوباره تجربش کنم با همون ترطیب خیلی سخته همش تو مخمه همه چیزو غییر واقعی میبینم توصیفش خیلی سخته ناموسن اگه راهی هست روشی هست بگین دیگه تحمل همچین حسیو ندارم

الان ۱۹ سالمه فکنم یه ۶ یا ۷ سالی بشه ک‌ه اینجوریم، اونم خوب یادمه که بر اساس ترس بود

تو فضای بسته یا شلوغی یا بعضی وقتام وقتی سکوت مطلقه و هیچکس دورت نیس یا زیر دوش حموم بیشتر اتفاق میوفته (یه حالتیه که سرت گیج میره، انگار از یه زاویه دید دیگه داری به خودت نگا میکنی، انگار خواب میبینی، خودت نیستی، خودتو گم میکنی و از خودت می‌ترسی) خوبم توصیفش نمیشه کرد فقط اونایی ک تجربش کردن میفهمنش

ولی خب جدا ازینا خیلی وقته باش کنار اومدم شماهم بهش فک نکنین و نمی‌خواد بترسین فقط همین که بدونین تنها نیستین کافیه👀

سلام داستان من از انجایی شروع شد که داخل صحرا نگهبانی بودم داشتم اولین لغمه غذا رو می خوردم انگار یک دفعه یک جرغه داخل مغزم زده شد بعد ی حال عجیب غریب بهم دست داد انگار استرس ادم میگره بعد رفتم با پدر صحبت کردم اون هم داخل صحرا نگهبانی بود یکمم اروم شدم ولی دیگه نتونسم کار نگهبانی مو ادامه بدم بعد چند وقت که گذشت افسردگی شدید منو گرفت ولی هی با خودم میگفتم چرا من انجوری شدم انگار دگیه هیچی بهم حال نمیده اولا که اصلا نمی تونستم حتی غذا بوخورم حتی خواببم بهم ریخته بود این اواخر به خود کوشی هم زیاد فکر میکردم انگار فقط با مردن مشکل من حل میشه حالا این مسخ هم فکر کنم منو گرفت مثلا دیروز فکر میکرم منو مثلا از چشم مادرم منو چجوری نگاه میکه امروز امروز ناخودآگاه زدم گوگل ایا با افسردگی میشه خودت رو گم کنی که وارد این سایت شدم و فهمیم این مرض منو گرفت انگار همیچی سر جاشه به جز خودم از خدا می خوام هیچ کس چنین چیزی گرفتار نشه من ۱۹ سال بیشتر سن ندارم ولی انگار ۱۰ سال پیر شدم

سلام برهمگی من بخاطر این بیماری میخواستم چندین بارخودکشی کنم فکرمیکردم تنها ادمی هستم که اینجوره تااینکه الان با شماها اشنا شدم من از بچگی اینجوریم حتی بارها به دوستام گفتم شما زندگی رامثل خواب میبینید الان میفهمم مریضیه حاضرم تمام داراییم رابدم خوب بشم چندبار دچارپانیک شدم الانم باقرص ی ذره سرپاهستم خیلی سخته کاش درمانش پیدامیشد

همه چیز از یه قش کردن شروع شد ۱۵ سالمه
تقریبا دو ماه میشه ک اینطوریم و اصن نمیتونم توضیح بدم خانوادم عین خیالشون نیست هرچقد بهشون میگم میگن برو بابا چیزیت نیست ولی نمیدونن از درون دارم منفجر میشم شبا از تپش قلب زیاد خوابم نمیبره و سردرد میگیرم . بعضی وقتا باخودم میگم چرا من تو این بدنم چرا من اون نیستم
دست خودم نیست یهو میاد تو ذهنم
کاش همه چیز درست میشد . با خودم میگم حتما خدا داره امتحانم میکنه ببینه واقعا از پس زندگی بر میام یا تسلیم میشم . اصن حال و حوصله هیچکاری رو ندارم. نمیفهمم چجوری داره میگذره . روزا مسخره شدن .وقتی نظراتو خوندم اروم تر شدم همه تو سن و سال ۱۵ و ۱۶ اینطورین . یعنی چیز طبیعیه خوب میشه ؟

سلام دخترم ۱۴
من هم همین مشکل را دارم
قبل از اینکه بفهمم مشکلم چیه هرشب گریه میکردم
فکر میکردم دیوانه شدم
و این داره روی تحصیلم هم تاثیر میزاره
این شرایط خیلی برام سخته😭😭
کسی راه حلی داره?

سلام وقت بخیر
من بعد یه دوره اضطراب یهو اینجوری شدم حدودا یکی دو هفته میشه ولی به اندازه یه عمر گذشته برام
حملات پانیک هم داشتم تو این مدت
مغزم انگار خالی از فکره
تو سرم گاهی مورمور میشه یا انگار خواب رفته
حس میکنم چقدر همه چی عجیبه و انگار بار اولته اومدی تو این دنیا.. مثه یه بچه تازه متولد شده یا مثه کسی که از یه سیاره دیگه اومده..
حس میکنم بدنم مال خودم نیست
همش میگم چرا من، من شدم؟؟
چرا من همش منم؟!؟ همش تو همین بدنم؟
از اول همین بودم تا اخرم همینم.. انگار تو بدنم گیر افتادم
همش میگم یعنی بقیه هم از این فکرا میکنن؟؟؟
یا به اطرافم و اطرافیانم نگاه میکنم، میدونم که کجام و اینا کین، ولی حس میکنم دفعه اولمه اومدم اینجا… نمیدونم چجوری بگم..
تو این مدت هرلحظه از خدا التماس کردم که منو به حالت عادی برگردونه…
از دیشب حس میکنم یکم حالم بهتره خدا رو هزاران مرتبه شکر….
اما بازم میاد سراغم کم و بیش
میخوام بدونم کسی حالتای منو داشته؟
اگه هست، کامل خوب شده یا نه؟
توروخدا جواب بدید ممنون

سلام ممنون از مطلب خوب تون من خودم احساس های عجیب دارم همش فکر میکنم قراره بمیرم که من انگار فقط فکرم و همه چیز عجیب برام ولی یه لحظه که یادم میره اصلا انقدر راحتم ولی ولم نمیکنه دوباره میاد اون احساس ها نمیدونم شاید منم مشکل مسخ واقعیت دارم ؟ امید وارم که خوب شم چون من داشتم خوب میشدم یکم بهتر شده بودم ولی بعد فوت یکی از اشنا هامون بد ار شدم