10,000 تومان
تعداد انجام
2368
تعداد سئوالات
12 سئوال
زمان مورد نیاز
5 دقیقه
رده سنی
بزرگسالان
تاثیر خودافشاگری بر روابط
آیا شما از آن دسته افرادی هستید که وقتی با شخص جدیدی ملاقات می کنید، بلافاصله جزئیات شخصی و صمیمی زندگی خود را به اشتراک می گذارید؟ آیا از آن دسته افرادی هستید که چنین اطلاعاتی را پیش خود نگه می دارید و چیزهای بسیار خصوصی در مورد خودتان را فقط با چند نفر منتخب در میان می گذارید؟
خودافشاگری یعنی اینکه جزییات شخصی زندگی‌تان، از جمله احساسات، افکار، خاطرات و چیزهایی از این قبیل را با دیگران در میان بگذارید. اگر تمایل دارید فوراً موارد زیادی را به دیگران بگویید، احتمالاً سطح بالایی از خود افشاگری دارید. اگر درباره‌ی چنین چیزهایی محتاط‌تر باشید، سطح خودافشاگری تان پایین است.
اما خودافشاگری صرفا تمایل به بازگو کردن اطلاعات خود به دیگران نیست، بلکه بیش از این هاست و برای ایجاد صمیمیت و طیف گسترده ای از روابط اجتماعی کاملاً حیاتی است. به هر حال، اگر نخواهید افکار و تجربیات خود را با شریک زندگی خود به اشتراک بگذارید، یک رابطه عاشقانه تا کجا پیش می رود؟
تبادل اطلاعات
برقراری یک رابطه‌ی موفق مستلزم تبادل اطلاعات بین زوج هاست. ممکن است خودافشاگری در اوایل رابطه کم‌رنگ تر باشد اما یکی از دلایلی که افراد با هم صمیمی تر و بیش تر درگیر رابطه می شوند، این است که به مرور زمان اطلاعات زیادی را با شریک زندگی خود به اشتراک می گذارند.
کمی خودافشاگری برای داشتن یک رابطه‌ی عمیق و قابل اعتماد ضروری‌ست و هر چه رابطه صمیمی تر شود، خودافشاگری هم بیش تر می شود.
اگر خودافشاگری خوب پیش برود، باعث نزدیک تر شدن روابط و درک متقابل بیش تر بین افراد می شود. اما گاهی اوقات این افشاگری های شخصی آنطور که باید پیش نمی روند. آیا برایتان اتفاق افتاده که در یک مصاحبه‌ی کاری، بیشتر از آن چیزی را که باید بگویید گفته باشید؟ یا چیزهای خیلی شخصی را در فیس‌بوک پست کرده باشید؟
گاهی اوقات، خودافشاگری نادرست و در زمان نامناسب ممکن است باعث خجالت و یا حتی آسیب به رابطه شود. خودافشاگری موفق به عوامل مختلفی از جمله نوع رابطه‌‌تان با فرد مورد نظر، موقعیتی که اطلاعات را به اشتراک می گذارید و میزان صمیمیت تان با طرف مقابل بستگی دارد.
ایجاد رابطه
بنابراین افراد از کجا می دانند که چه چیزی را چه زمانی در مورد خود افشا کنند؟ بر اساس تئوری نفوذ اجتماعی، فرآیند آشنایی با شخص دیگر با اشتراک گذاری متقابل اطلاعات شخصی مشخص می شود.
این خودافشاگری متقابل بر رشد رابطه، از جمله سرعت شکل گیری آن و اینکه چقدر این رابطه صمیمی‌تر می شود، تاثیر می گذارد.
اوایل رابطه، افراد در افشای اطلاعات محتاط تر هستند. چه در مراحل ابتدایی دوستی و چه در مراحل ابتدایی همکاری یا رابطه‌ی عاطفی، ممکن است شما در به اشتراک گذاری احساسات، امید و آرزوها، افکار، رویاها، ترس‌ها و خاطرات خود محتاط‌تر باشید. زمانی که رابطه نزدیک تر می شود و شما اطلاعات بیش تری را با شخص دیگری به اشتراک می گذارید، سطح خود افشایی شما هم بیش تر می شود.
دلایل افشای اطلاعات بیشتر
آیا احساس کرده اید که وقتی کسی مسائل خیلی خصوصی اش را به شما می گوید، شما هم احساس می کنید که مجبور هستید مطالب مشابهی از زندگی خصوصی خود را به او بگویید؟ این چیزی است که به عنوان هنجار رفتار متقابل شناخته می شود که اغلب ما را مجبور می کند تا اطلاعات زندگی خود را با سایر افرادی که قبلاً چیزهایی در مورد زندگی و احساسات خود برای ما فاش کرده اند، در میان بگذاریم.
اگر کسی در مورد احساسات خود بعد از خواندن یک کتاب بگوید، شما هم احساس می کنید که باید احساسات خود را در مورد آن کتاب بگویید. اگر کسی در مورد خاطرات دردناک گذشته‌اش به شما بگوید، شما هم احساس می کنید که با مشکلی مشابه آن در زندگی خود مواجه شده اید.
چرا در چنین مواقعی احساس می کنیم که باید متقابل رفتار کنیم؟ وقتی کسی از مسائل خصوصی اش به شما می گوید، نوعی بی تعادلی به وجود می آید. ناگهان احساس می کنید که چیز زیادی در مورد آن شخص می دانید اما آن شخص چیز زیادی از شما نمی داند.
برای متعادل کردن این نابرابری درک شده، شاید بخواهید که چیزی را به اشتراک بگذارید که به متعادل کردن سطوح اطلاعات مشترک بین شما و فرد دیگر کمک کند.
عوامل موثر بر خودافشایی
تحقیقات نشان می دهد که عوامل مختلفی بر خودافشاگری تاثیر دارد. درکل شخصیت نقش مهمی در خودافشاگری دارد. به طور طبیعی افراد برون گرایی که به راحتی با دیگران ارتباط برقرار می کنند، بیشتر تمایل به خودافشاگری در اوایل رابطه دارند.
افراد درون گرا و محتاط دیرتر اطلاعات خود را با دیگران در میان می گذارند زیرا از افشای چیزهای مربوط به خود خودداری می کنند. این افراد فقط برای افراد آشنا افشاگری می کنند اما عدم افشاگری آن ها باعث می شود مردم نتوانند آن‌ها را به خوبی بشناسند.
خلق و خو عامل دیگری ست که بر میزان به اشتراک گذاری اطلاعات با دیگران تاثیر می گذارد. تحقیقات نشان می دهد افرادی که خلق و خوی خوبی دارند بیشتر از افرادی که خلق و خوی بدی دارند دست به خودافشاگری می زنند. چرا؟ چون خلق و خوی خوب باعث خوش بین تر و بی پرواتر شدن افراد می شود و این در حالی است که خلق و خوی بد باعث محتاط‌تر و تودارتر شدن افراد می شود.
افراد تنها کم تر از افرادی که تنها نیستند خود افشایی می‌کنند. متاسفانه عدم افشای خود باعث می شود که دیگران متوجه رنج آن ها از تنهایی نشوند که این به نوبه‌ی خود، احساس تنهایی آن‌ها را تشدید می کند.
همچنین تحقیقات نشان می‌دهد در برخی مواقع که افراد عصبانی هستند یا از چیزی می ترسند، بیش تر در مورد خودشان با دیگران صحبت می کنند تا حمایت شوند و بر ترس هایشان غلبه کنند. اینکه ما چگونه خودمان را با افراد دیگر مقایسه می کنیم نیز بر میزان خودافشایی ما تاثیر می گذارد.
بر اساس فرآیند مقایسه اجتماعی، افراد تمایل دارند خود را با دیگران بسنجند. اگر احساس می کنید که در مقایسه با دیگران خوب هستید، بیش تر احتمال خواهد داشت که مهارت ها، دانش، توانایی ها و استعداد خود را با دیگران در میان بگذارید. اما اگر دیگران را در این زمینه ها بالاتر از خودتان ببینید، احتمالا جنبه های کم‌تری از این زمینه ها را از خود نشان خواهید داد.
همچنین تحقیقات نشان می دهد که نگرانی در مورد خودافشاگری، یکی از دلایل امتناع افراد از درخواست درمان در مواقع مورد نیاز است.
بدیهی است که درمان شامل میزان زیادی از خودافشایی است و مراجعان درمانی اغلب باید برخی از خصوصی ترین‌ترین و ناراحت‌کننده ترین جزئیات خود را با درمانگر خود در میان بگذارند. برای کسانی که از افشای خود نگران هستند، این می تواند کاری دلهره آور باشد که باعث می شود در زمانی که واقعاً به کمک نیاز دارند کمتر به دنبال آن باشند.
سخن آخر
افشای خود یک فرآیند ارتباطی بسیار پیچیده است که تأثیر قدرتمندی بر نحوه شکل گیری، پیشرفت و پایداری روابط ما با دیگران دارد. اینکه چه زمانی، چگونه و چه چیزی را به اشتراک می گذاریم، عوامل اندکی هستند که بر سودمندی و کارآمدی خودافشایی ما تاثیر می گذارند.
اعتبار تست خود افشاسازی
پایایی این مقیاس نیز از طریق بازآزمایی در چند پژوهش بالای 0.90 به دست آمده است (کان و هسلینگ، 2001؛ کان، لمب، چمپیون، ابرل و شون، 2002).
در پژوهش کان و هسلینگ (2001) جهت تعیین روایی از تحلیل عامل به روش مؤلفه‌های اصلی استفاده گردید. ملاک استخراج عوامل، ارزش ویژه بالاتر از یک و شیب منحنی اسکری بود. یافته ها نشان دهنده وجود یک عامل کلی بود. مقدار KMO برابر 0.92 و آزمون بارتلت برابر (0.001>p) 2779.69 بود. نتایج تحلیل عاملی نشان داد که ضرایب گویه‌ها از 0.61 تا 0.80 در نوسان بوده است.
در سال 1398 در کلینیک روانسنجی دکتر بهشتیان سئوالات این تست بازنگری و اصلاح شد ، سپس اعتبار و پایایی آن بررسی و مورد تایید قرار گرفت و نتایج آن برای جامعه ایرانی هنجار شد.
اگر تست را تکمیل کردید نمره شما در تست چند بود، به نظرتان چقدر نتیجه تست برای شما درست بود؟
آخرین دیدگاه های کاربران