تست شخصیت خودشیفته

شخصیت خود شیفته چیست ؟

امروزه کلمه خودشیفته در جامعه ی سلبریتی محور ما که پر از افراد خودپسند است، به وفور برای توصیف اشخاصی که بیش از حد سطحی بوده و یا خود را تحسین می کنند، به کار برده می شود. اما از نظر روانشناختی، خودشیفتگی به معنای عشق به خود نیست ( لااقل نه به آن معنایی که ما فکر می کنیم). دقیق تر اگر بخواهیم بگوییم افراد مبتلا به اختلال شخصیت خود شیفته عاشق تصویری ایده آل و اغراق آمیز از خود هستند (و نه عاشق خود) چراکه چنین تصویری به آنها اجازه می دهد بر احساس ناامنی عمیق درونی خود سرپوش بگذارند. اما حفظ کردن این تصویر توهم آمیز برای این افراد تلاش زیادی می طلبد و اینجاست كه نگرش ها و رفتارهای ناکارآمد آنها بروز می کند.

اختلال شخصیت خود شیفته شامل الگویی از خودمحوری، تفکر و رفتار مغرورانه، عدم همدلی و توجه به دیگران و نیاز بیش از حد به تحسین است. مردم اغلب افراد مبتلا به این اختلال را مغرور، موزی، خودخواه، امر و نهی کن و خواستار تمجید، توصیف می کنند. این طرز تفکر و رفتار در همه زمینه های زندگی فرد خودشیفته از کار و دوستی گرفته تا روابط خانوادگی و عشق نمود پیدا می کند.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت خود شیفته در برابر تغییر رفتار خود بسیار مقاوم هستند ، حتی اگر این امر باعث ایجاد مشکل برای آنها شود. آنها اغلب  تمایل دارند تقصیر را به گردن دیگران بیندازند. علاوه بر این ، آنها فوق العاده حساس هستند و حتی در برابر کوچکترین انتقادات و اختلاف نظرها، که البته از نظر آنها خصومت شخصی محسوب می شود، به شدت واکنش نشان می دهند. برای اطرافیان شخص خود شیفته، ساده ترین راهکار است که فقط با خواسته های او همراه شوند تا از سردی رفتار و خشم او جلوگیری کنند. با این حال ، شما با دانش بیشتر درباره ی اختلال شخصیت خود شیفته می توانید افراد خودشیفته را در زندگی خود شناسایی کرده و از خود در برابر بازی های قدرت این افراد محافظت کنید و مرزهای سالم تری بینتان ایجاد کنید.

خودشیفتگی ترکیب مهمی از صفات و فرآیندهای شخصیت است که با ویژگی‌هایی نظیر خودبزرگ بینی در عین شکنندگی خود، اشتغال ذهنی در مورد موفقیت، احساس محق بودن، انتظار مورد تحسین واقع شدن، تخیلات مربوط به قدرت زیاد، زیبایی و موفقیت، حساسیت زیاد به انتقاد و تمایل به بهره‌کشی از دیگران در روابط بین فردی مشخص می شود. خودشیفتگی از نظر روانشناسی بالینی یک اختلال شخصیت محسوب می شود که افراد بر اساس مجموعه‌ای از ملاک‌های تشخیصی، یا مبتلا به آن هستند و یا نیستند، در حالی که روان‌شناسان اجتماعی عموماٌ دیدگاه ابعادی به خودشیفتگی دارند و بر اساس آن مرز مشخصی در طول پیوستار خودشیفتگی که میان بهنجار و خودشیفته تفاوت ایجاد کند، وجود ندارد.