اختلال پدوفیلی چیست و چطور درمان می شود؟

پدوفیلی یا بچه بازی کشش جنسی مداوم به کودکانی است که به سن بلوغ نرسیده اند. این اختلال نوعی پارافیلیا یا اختلال جنسی است. در ادامه این مطلب از دپارتمان روابط عاطفی و ازدواج مجله دکتر بهشتیان با اختلال پدوفیلی و راه های درمان آن آشنا خواهیم شد.

پدوفیلی به عنوان تخیلات در مورد برانگیختگی جنسی شدید، گرایش جنسی، یا رفتارهای مکرر و شدید جنسی با یک کودک یا کودکان پیش از بلوغ – معمولاً ۱۳ سال یا کمتر – در یک دوره حداقل شش ماهه تعریف می‌شود. بیشتر پدوفیل‌ها مرد هستند و می‌توانند جذب هر دو جنس شوند. میزان ارتباط آنها با بزرگسالان هم جنس یا جنس مخالف هم متفاوت است.

برخی از افراد مبتلا به اختلال پدوفیلی مایل به افشای این پارافیلیا هستند و برخی هم هر گونه کشش جنسی نسبت به کودکان را انکار می‌کنند، اما شواهد عینی از پدوفیلی آنها وجود دارد. برای تشخیص این عارضه، فرد باید میل جنسی خودش را عملی کند یا در نتیجه هوس‌ها یا خیالاتش، دچار پریشانی یا مشکلات بین فردی قابل توجهی شود. فرد بدون این دو معیار، گرایش جنسی پدوفیلی دارد، اما اختلال پدوفیلی ندارد.

شیوع اختلال پدوفیلی ناشناخته است. اما بیشترین شیوع ممکن در جمعیت مردان تقریباً سه تا پنج درصد است. به نظر می‌رسد که شیوع در جمعیت زنان، خیلی کمتر از میزان شیوع در مردان باشد.

طبق تخمین‌های انجام شده، ۲۰ درصد از کودکان مورد آزار جنسی قرار گرفته‌اند، که همین امر پدوفیلی را به یک اختلال جنسی رایج تبدیل کرده است. افراد پدوفیل معمولاً از دوستان خانوادگی یا اقوام هستند.

انواع فعالیت‌ها متفاوت است و از نگاه کردن به کودک تا درآوردن لباس او و لمس کردن بدنش را در بر می‌گیرد. با این حال، این اعمال اغلب شامل رابطه جنسی دهانی یا لمس اندام تناسلی کودک یا فرد متفاوت هستند. مطالعات نشان داده کودکانی که احساس بی توجهی یا تنهایی می‌کنند، بیشتر در معرض خطر سوء استفاده جنسی قرار دارند.

علائم

بر اساس ویرایش پنجم کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM5)، برای تشخیص اختلال پدوفیلی، باید معیارهای زیر وجود داشته باشد:

• تخیلات جنسی مکرر و افراطی، تمایلات یا رفتارهای مرتبط با فعالیت جنسی با یک کودک در سن پیش از بلوغ (معمولاً ۱۳ سال یا کمتر) برای مدت حداقل ۶ ماه
• این تمایلات جنسی یا عملی می‌شوند یا باعث ناراحتی و اختلال قابل توجه در عملکرد اجتماعی، شغلی یا سایر زمینه‌های عملکردی مهم فرد می‌شوند.
• فرد متخلف حداقل ۱۶ سال سن دارد و حداقل ۵ سال از کودک قربانی، بزرگتر است. با این حال، این اختلال شامل افرادی که در اواخر دوره نوجوانی درگیر رابطه جنسی مستمر با یک نوجوان ۱۲ یا ۱۳ ساله هستند، نمی‌شود.

بعلاوه، در تشخیص اختلال پدوفیلی باید مشخص شود که: آیا فرد منحصراً جذب کودکان می شود یا خیر، جذب چه جنسیتی می‌شود؟ و اینکه آیا تمایلات جنسی محدود به محارم است یا خیر؟

چالش‌هایی در مورد تشخیص پدوفیلی وجود دارد. افراد مبتلا به این عارضه، به ندرت داوطلبانه به دنبال کمک می‌روند. یعنی مشاوره و درمان برایشان، اغلب در نتیجه حکم دادگاه تجویز می‌شود. مصاحبه‌ها، نظارت، یا سوابق اینترنتی که از طریق تحقیقات جنایی به دست آمده، شواهد مفیدی برای تشخیص این اختلال هستند.

دیدن بیش از حد پورنوگرافی کودکان هم شاخص مفیدی برای تشخیص اختلال پدوفیلی است. بعلاوه، برانگیختگی جنسی تناسلی را می‌توان در محیط آزمایشگاهی از طریق محرک جنسی اندازه گیری کرد که مبتنی بر تغییر نسبی در واکنش آلت تناسلی است.

گروه اختلالات جنسی دارای میزان بالایی از هم‌آیندی با یکدیگر و نرخ بالای هم‌آیندی با اضطراب، افسردگی حاد یا اختلالات خلقی و اختلالات سوء مصرف مواد هستند.

علت پدوفیلی

علل پدوفیلی (و سایر پارافیلیاها) ناشناخته است. شواهدی از شیوع پدوفیلی در خانواده‌ها دیده شده، اگرچه هنوز ژنتیکی بودن یا آموختنی بودن این رفتار مشخص نیست.

سابقه سوء استفاده جنسی در دوران کودکی یکی دیگر از عوامل بالقوه در ایجاد پدوفیلی است، اگرچه این موضوع هنوز ثابت نشده است. طبق مدل‌های یادگیری رفتاری، کودکی که قربانی یا ناظر رفتارهای جنسی نامناسب است، ممکن است در جهت تقلید از همین رفتارها، شرطی شود. این افراد که از تماس‌های اجتماعی و جنسی عادی محروم هستند، ممکن است از روش‌های غیر قابل قبول از نظر اجتماع به دنبال ارضای خودشان بروند.

مدل های فیزیولوژیکی در حال بررسی رابطه بالقوه بین هورمون‌ها و رفتار، به ویژه نقش پرخاشگری و هورمون های جنسی مردانه هستند. طبق اطلاعات به دست آمده، افراد پدوفیل به طور متوسط، قد کوتاه‌تری دارند و به احتمال زیاد چپ دست هستند و ضریب هوشی کمتری نسبت به جمعیت عمومی دارند.

اسکن‌های مغزی نشان می‌دهند که ماده سفید کمتری (مدار همبند در مغز) دارند و حداقل یک مطالعه نشان داده است که احتمال آسیب‌دیدگی سر در دوران کودکی آنها نسبت به افراد غیر پدوفیل بیشتر است.

شاید افراد در حوالی دوران بلوغ، از علاقه جنسی خودشان نسبت به کودکان آگاه شوند. پدوفیلی می‌تواند به یک بیماری مادام العمر تبدیل شود، اما اختلال پدوفیلی شامل عناصری از جمله پریشانی، آسیب روانی اجتماعی و تمایل فرد به عملی کردن تمایلات است که می‌توانند با گذشت زمان، تغییر کنند.

درمان پدوفیلی

این تصور که مجرمان جنسی، مستعد تکرار جرم هستند، طبق تحقیقات، رد شده است. در حقیقت، نرخ تکرار جرم برای جرایم جنسی، کمتر از سایر انواع جرایم اصلی است. طبق گزارش ها، تنها حدود ۳ درصد از کودک آزارها در عرض سه سال پس از آزادی از زندان مرتکب جرم جنسی دیگری می‌شوند.

فراتحلیل صدها مطالعه تأیید می‌کند که به محض کشف جرم، اکثر مجرمان محکوم، هرگز دوباره مرتکب جرم جنسی نمی‌شوند (همه مجرمان جنسی که کودکان را قربانی می‌کنند، پدوفیل نیستند؛ تنها حدود ۴۰ درصد از مجرمان جنسی، معیارهای تشخیصی این اختلال را دریافت می‌کنند).

درمان به پدوفیل‌ها کمک می‌کند تا در برابر علایقشان نسبت به کودکان مقاومت کنند. ولی  بسیاری از آنها به دنبال کمک بالینی نمی‌روند چون از عواقب حقوقی ناشی از قوانین گزارش دهی اجباری از جانب متخصصان دارای مجوز، از جمله درمانگران می‌ترسند.

پژوهش‌ها در مورد افراد مبتلا به اختلال پدوفیلی که به دنبال کمک رفتند، نشان داده که درمان شناختی رفتاری می‌توانند موثر واقع شوند. چنین مدل‌هایی شامل شرطی‌سازی انزجاری، مواجهه با تحریف‌های شناختی، همدلی با قربانی (مانند نمایش فیلم‌هایی در مورد پیامدهای تجاوز به قربانیان)، آموزش ابراز وجود (آموزش مهارت‌های اجتماعی، مدیریت زمان، نظم)، پیشگیری از عود (شناسایی پیش نیازهای رفتار [موقعیت‌های مخاطره‌آمیز] و نحوه مختل کردن این پیش نیازها)، سیستم‌های نظارتی (اعضای خانواده که به نظارت بر رفتار بیمار کمک می‌کنند) است.

داروها هم همراه با روان درمانی برای درمان اختلال پدوفیلی استفاده می‌شوند. این داروها شامل مدروکسی پروژسترون استات و لوپرولید استات (Lupron) هستند که آنتی آندروژن برای کاهش میل جنسی محسوب می‌شوند. شدت میل جنسی هم به طور مداوم با رفتار بیماران پارافیلی در ارتباط نیست و سطوح بالای تستسترون هم مردان را مستعد ابتلا به پارافیلی نمی‌کند.

هورمون‌هایی مانند مدروکسی پروژسترون استات و سیپروترون استات هم سطح تستسترون را کاهش می‌دهند و به طور بالقوه باعث کاهش میل جنسی و پرخاشگری می‌شوند. این هورمون‌ها که معمولاً همراه با درمان‌های رفتاری و شناختی استفاده می‌شوند، می‌توانند دفعات نعوظ، خیال‌پردازی‌های جنسی و شروع رفتارهای جنسی از جمله خود ارضایی و معاشقه را کاهش دهند. همچنین طبق یافته‌های پژوهشی، داروهای ضد افسردگی مانند فلوکستین میل جنسی را کاهش می‌دهند اما اثر کارآمدی روی تخیلات جنسی ندارند.

درمان های شناختی شامل بازسازی تحریف‌های شناختی و آموزش همدلی است. بازسازی تحریف‌های شناختی شامل اصلاح افکار پدوفیلی است که به غلط می‌گویند: کودک می‌خواهد تمایل دارد که با من همراهی کند. آموزش همدلی شامل کمک به مجرم برای درک دیدگاه قربانی، آشنایی با قربانی و درک آسیبی است که به او وارد شده است. رویکردهای شرطی سازی مثبت هم روی آموزش مهارت‌های اجتماعی و رفتارهای جایگزین و مناسب‌تر متمرکز است. برای مثال، شرطی سازی مجدد شامل ارائه بازخورد فوری به بیمار است تا به او در جهت تغییر رفتارش کمک کند.

پژوهش های متعددی در زمینه درمان این اختلال انجام شده است. کلینیک‌های Prevention Project Dunkelfeld در آلمان، که از روش‌های شناختی رفتاری برای آموزش نحوه کنترل تکانه‌های جنسی به مراجعان استفاده می‌کنند، بیش از ۵۰۰۰ نفر داوطلبِ دریافت خدمات را درمان کرده‌اند (آلمان فاقد قوانین گزارش اجباری در مقایسه با ایالات متحده است). همچنین این کلینیک، مداخلات روان دارودرمانی را در صورت نیاز ارائه می‌دهد که شامل داروهای کاهنده تستسترون برای کاهش میل جنسی هستند. نتایج اولیه این پروژه، در حالی که مبتنی بر نمونه‌های کوچک است ولی دلگرم‌کننده به نظر می‌رسد. به طوری که توانایی‌ خود تنظیمی شرکت‌کنندگان بهبود یافته و نگرش‌های حمایتگر از تماس جنسی با کودکان هم کاهش یافته است.

ارزیابی پیش‌آگهی کاهش میل پدوفیلی دشوار است. چون تغییر خیال‌پردازی‌های جنسی مقاوم در مورد کودکان، دشوار است. یک پزشک می‌تواند شدت خیال پردازی‌ها را کاهش داده و به بیمار در جهت توسعه راهبردهای مقابله‌ای کمک کند، اما فرد باید مشکلش را بپذیرد و تمایل به شرکت در درمان را نشان دهد تا شانس موفقیت، افزایش یابد. درمان روانپویشی، تکنیک‌های رفتاری، دارو درمانی  و حتی مداخلات جراحی هم به نتایج متفاوتی رسیده‌اند. نگهداری مادام العمر نتایج درمانی هم عملی ترین و واقع بینانه ترین رویکرد به نظر می‌رسد.