نگاه کن این فقط فکره و شما قصد توهین نداری پس اینکه از این افکار ناراحت میشین نشون میده که به اهل بیت احترام قائل هستین و این ثواب داره براتون یه شخصی به یکی از امامان معصوم مراجعه کرد و این مشکل شما رو که الان دارین به امام گفت امام بهش گفت این ناراحتی تو از این فکر نشون دهنده ایمان قوی تو هستش پس شما توجه نکن اصلا بزار تو فکرت هرچی توهینه بیاد تو که مقصر نیستی بیخیال باش مطمئن باش خود دوستانت و حتی امامان معصوم راضی نمیشن تو خودت رو اذیت کنی

سلام فکر نکن بهش و فکر چیز دیگری را بکن اینجوری بهت کمک می کنه

سلام فاطمه ۱۴ ساله هستم آقای دکتر خواستم بگم من احساس میکنم که وسواس فکری گرفتم مثلاً دوست دارم وسایلام نو و مرتب باشن خودمم می‌دونم که مصرف گرایی بده اما دست خودم نیست هی با خودم میگم دفعه اخرمه ولی دوباره تکرار میشه مثلاً سالی ۳ بار جامدادی میگیرم حتی نمی‌زارم مداد تو جامدادیم باشه چون داخلش کثیف میشه این حتی اعتماد به نفس منو به حدی پایین آورده که اصن مداد دستم نمی‌گیرم درس بخونم چون توقع دارم دستخطم مث دستگاه تایپ باشه غیر از این همش با پاکن پاک میکنم به حدی که کتابهای درسیم پوست پوست میشه و همین باعث میشه از درس زده بشم البته بگم من وسواسم اینطوری نیس که همش خونمونو تمیز کنم برعکس اون اصن میلی به شستن ظرفها و غیره ندارم فقط دوست دارم وسایلای شخصیم مث لوازم التحریر و لباسام و … مرتب باشن از وقتیکه که گوشی گرفتم اصن نمیزارم برنامه آیی باز بمونه فوری برنامه هامو می‌بندم نمی‌زارم تو گالری گوشیم عکسای اضافی باشه یا سطل اشغال گالریم باید همیشه خالی باشه و از این بابت مامانم منو درک نمیکنه اصن دل به کارای خونه نمیدم علاوه بر اون ولخرجیم میکنم که دست خودم نیست مامانم دعوام‌ می‌کنه که چرا انقد پول به این چیزا میدی 🥺

اینم بگم از وقتی کرونا اومده اینطور نبودم یه ماهی میشه دچار وسواس شدم

سلام اقای دکتر ، من یه دختر ۱۹ ساله هستم مدت زیادیه به وسواس فکری دچار شدم از پایه ی دهم شروع شده( تا قبل از اون همیشه دانش اموز تاپ مدرسه بودم تو کلاس زبان حرف اول رو میزدم تو همه چی انقد با انگیزه و انرژی بودم همیشه میخواستم بهترین خودم باشم درس میخوندم تفریح میکردم همه چی طبق میل من بود از همه چی لذت میبردم همه میگفتن قطعا این دو رقمی میاره تو کنکور و….اما یهو انگار همه چی عکس شد دست خودم نبود وارد یه فاز بیخیالی شدم دیگه از مطالعه و یادگیری لذت نمیبردم همش سر کتاب بودم اما نمیخوندم فقط تو ذهنم به چیزای منفی فکر میکردم مثلا چرا باید بخونم ادم های موفق چه انگیزه ای داشتن اصلا چرا خوندن از یادگیری متنفر شدم بعد از یه طرف دیگه عذاب وجدان که چرا من مثل گذشته نیستم چرا از درس خوندن لذت نمیبرم همه ی این چند سالو با این فکرا گند زدم بهش کنکورم که هیچی نشدم یه رتبه ی داغون اوردم.من از مواد مخدر و اینا تنفر دارم اما گاهی میگم نکنه دچار شم برم دانشگاه اطرافیانم همه معتاد باشن این ترسو از تبلیغات های تی وی گرفتم وقتی زندگی افراد معتاد و نشون میداد تو این مدت هزاران مقاله رو خوندم که بتونم از این فکرا رهاشم این افکارو سرکوب کردم سعی کردم خوشحال باشم در حال زندگی کنم اما بهو این افکار میاد به سراغم میدونم تا زمانی که این افکار رو ریشه کن نکنم نمیتونم تو هیچ بعد زندگیم موفق باشم نه تو کنکور نه تو زندگی شخصی م پس تصمیم گرفتم که ریشه کنش کنم اما نمیدونم چه طور؟ میخوام یه راهی باشه که این افکار هیچوقت به سراغم نیان یعنی انگار از حافظه م پاک شن انگار هیچ وقت نبودن و نخاهند بود راستی الان یه چیزی یادم اومد دوم سوم ابتدایی که بودم از یه مردی متنفر بودم دیگه هیچ وقت روبه روی خونه ی اونا نمیخوابیدم انگار اگه به اون رو میخوابیدم گناه میکردم ازتون یه خواهش دارم لطفا راه درمان قطعی شو به من بگید جوری که کلا از ذهنم خارج شن و طوری شه که انگار هیچ وقت من این افکارو تو ذهنم نداشتم و نخواهم داشت هر کاری هست بگید من انجامش میدم فقط راحت شم به ارامش برسم و دیگه هیچ مشکلی از لحاظ روحی و روانی نداشته باشم بشم یه ادم نرمال با یه زندگی سالم ممنون میشم جواب بدید