بخش چهارم

31- اهل سرزمین خوشبختی شوید

خیلی­ها پس از رسیدن به هدفشان احساس خوبی دارند. احساس می­کنند که خوشبختی جایی آن بیرون وجود دارد و شاید هم زیاد دور نباشد، ولی به هر حال آن بیرون است.

مشکل ارتباط دادن خوشبختی با رسیدن به هدف این است که ممکن است اصلاً به هدفی خاص دست نیابیم. همه­ مدت، به دنبال آن هستید و ممکن است آن هدف بیرونی اصلاً رخ ندهد. با ارتباط دادن خوشبختی به چیزی که ندارید، در واقع توانایی خود برای ایجاد خوشبختی را انکار کرده­اید.

خیلی ها از ناراحتی به عنوان ابزاری برای اثبات جدیت و تلاش خود بهره می­برند. بارنی کافمن صریح و واضح می­گوید: دوست داشتن نوعی خوشحال بودن است، و بنابراین ناراحتی ضرورت ندارد. انسان می­تواند خوشحال باشد، جدی هم باشد. می­شود خوشحال بود، بخشنده هم بود. در واقع، دوست داشتن کسی با ناراحت بودن در تناقض است.

ترانه نویس مشهور، فرد نیپه، می­گفت: «ما انسان­ها می­آموزیم که از ناراحتی استفاده یا سوء استفاده کنیم» او لیستی از نگرانی­های روزمره­ی مردم جمع­آوری کرده است: «اگر احساس بدی دارم، این یعنی آدم خوبی هستم؛ اگر احساس بدی دارم، مسئولیت پذیرم؛ اگر احساس بدی دارم، کسی را ندارم؛ اگر احساس بدی دارم، دقت می­کنم؛ احساس خوبی ندارم، چون واقع بین و آگاه هستم؛ احساس بدی دارم، چون دارم کار انجام می­دهم»