در قانون اساسی WHO آمده است: “سلامتی وضعیت کامل جسمی، روحی و اجتماعی است و صرفاً عدم وجود بیماری یا ناتوانی است.” یک مفهوم مهم این تعریف این است که سلامت روان بیش از نبود اختلالات روانی یا ناتوانی است. سلامت روان وضعیت رفاهی است که در آن فرد به توانایی های خود پی می برد، می تواند با فشارهای طبیعی زندگی کنار بیاید، می تواند به طور مفید کار کند و می تواند به جامعه خود کمک کند. سلامت روان در توانایی جمعی و فردی ما به عنوان انسان؛ برای تفکر، نشاط، تعامل با یکدیگر، تأمین معاش و لذت بردن از زندگی اساسی است. بر این اساس، ارتقا، محافظت و بازیابی سلامت روان می تواند به عنوان یک نگرانی حیاتی برای افراد و جوامع در سراسر جهان تلقی شود.