فصل 11 : روابط ویژه

11 : روابط ویژه

رابطه با شخص مرده

به نظر من اندوه، یک سمفونی است. مرگ هر عزیزی لحن و آهنگی از اندوه دارد. مرگ یک کودک آهنگ محزون مخصوص به خود را دارد و مرگ یکی از والدین هم آهنگ ویژۀ خودش را دارد و حتی مرگ یک حیوان خانگی هم آهنگی دارد؛ اما شدّت بلندی، حزن و سنگین بودن هر یک از این آهنگ ها متفاوت است و نهایتاً همۀ این آهنگ ها ترکیب شده و سمفونی اندوه و سوگ را می سازند.

اینکه کودکان و همین طور بزرگسالان چه قدر داغدار می شوند؛ بستگی به رابطه ای دارد که با شخص از دست رفته داشته اند. کودکی که پدربزرگش او را بزرگ کرده باشد یا رفیقش بوده باشد؛ بسیار بیشتر از کودکی ناراحت می شود و غصّه می خورد که پدربزرگش در شهر دیگری زندگی می کرده و او را فقط چند بار در عمرش دیده است.

بسیار ضروری و مهم است که از این رابطۀ کودک با شخص مرده آگاه باشیم، آن گاه بهتر می توانیم خیلی از رفتارهای او را درک کنیم. ما هرگز نباید تعلّق و دلبستگی کودک را ناچيز بشماریم و از عبارت های زير استفاده کنیم: «ایرادی نداره، تو که خیلی اونو نمی شناختی» یا عبارت های «نباید دار» مثل «نباید این قدر ناراحت باشی، اون فقط یه سگ بود، همین.» بگذارید کودک در مورد رابطه اش با شما صحبت کند و اینکه چه قدر این رابطه مهم بوده است و برای او چه معنایی داشته است. بگذارید کودک با حقیقت مواجه شود و او را با چنین عباراتی از اصل مسأله دور نگه ندارید. ما دلمان برای برخی افراد همیشه تنگ خواهد بود و برخی دیگر هميشه در قلب های ما زندگی خواهند کرد.